De dag dat dromen werkelijkheid worden

Zaterdag 8 oktober 2016, 3u30 the big Day has come. Naar Ironman normen zeer goed geslapen, ook het ontbijt gaat vlot naar binnen. Blijkbaar weinig tekenen van stress. Rond 4u30 dalen we onze berg af richting start. Daar aangekomen konden we beginnen aanschuiven, 2400 atleten die allemaal nog dienden voorzien te worden van nummertattoos. Nadien nog even op de weegschaal en dan richting fiets, de banden oppompen, drank op de fiets plaatsen en ready to rumble.

Rond 6u45 te water en een plaatsje zoeken aan de startlijn. Ik verkoos om op de voorste rij in het midden te vertrekken. 6u55 het kanonschot schiet de wedstrijd op gang. Door mijn hoofd gaat de gedachte, dit is Ironam Hawaii, wereldkampioenschap 2016, een droom die werkelijkheid wordt, geniet er van! Na het nodige geduw en getrek in de eerste meters heb ik relatief snel voldoende plaats om te zwemmen tot we terhoogte van de eerste boeien komen en zowel de groepen van links en rechts samensmelten en ik er ergens middenin lig, het trekken en duwen kan terug beginnen op zoek naar vrije zwemruimte. Halverwege het opzwemmen slaag ik erin me meer een de buitenkant van de groep te plaatsen waar er meer bewegingsruimte is. Van hieraf meestal voldoende ruimte gehad om vlot te kunnenzwemmen enkel bij het keerpunt en in de laatste meters waar alles in een trechter samenkomt. In net geen 58min zet ik voet aan wal, zeker een goed resultaat, wetende dat de oceaan toch wat woeliger was in vergelijking met de week voordien en het veel meer drummen was om vlot te kunnen zwemmen.

De swimsuit uit, en samen met zwembril en badmuts in de zak, nog wat zonnecrème op de armen en in de nek en hop richting fiets, daar de helm op en fiets uit het rek, nog even lopen met de fiets aan de hand tot voorbij de startlijn en hop we zijn vertrokken.  Eerst een plaatselijke lus van 10km en dan de Queen K. op voor 85km richting Hawi en 85km terug. Bij het vertrek is het een groot peleton en is het een nerveus heen en weer geschuif op zoek naar de goede plaats de ene al wat meer op reglementaire afstand dan de andere. Dit nerveus heen en weer geschuif blijft zo’n 30km aanhouden tot de scheidsrechters beginnen in te grijpen en kaarten uitdelen aan de atleten die de nodige afstand niet respecteren. Ik anticipeer hierop en plaats me redelijk achteraan op correcte afstand van mijn voorganger. De eerste 40km verlopen super vlot aan een gemiddelde ruim boven de 40km per u, daar veranderde de wind van richting en was het stampen beuken tot km 65 waar we de Queen K. verlaten richting Hawi. De snelheid ging opnieuw omhoog wel was het opletten voor zijwindstoten, zeker in de afdaling na het keerpunt in Hawi waar we vaak snelheden van ruim 60km per u haalden. Tot km 150 draaiden de beentjes goed rond, maar vandaaraf begon het moeizamer te gaan, ik nam wat gas terug om toch nog wat reserves over te houden voor de afsluitende marathon. Na net iets meer dan 5u op de fiets ruilde ik mijn Slice in voor de loopschoenen.

De eerste kilometers was er nog even doorkomen van het fietsen en zoeken naar het juiste ritme, na 2 bevoorradingen en telkens een geleke begon ik rond km 5 in mijn ritme te komen, in het begin kwamen er me nog redelijk wat atleten me voorbij gelopen maar ik liet me hier niet aan vangen en besloot mijn eigen ritme aan te houden, het is niet de snelheid in de eerste 10km die het grote verschil maakt maar wel  die in de laatste 10km. Na 16km bij de beklimming van Palani kwam ik opnieuw bij mijn trouwe supporters, hier rustig naar boven, wat energie tanken en de Queen K op richting Energy lab. Mijn tactiek begon te renderen en beetje bij beetje begin ik opnieuw de atleten die me in de eerste kilometers voorbij liepen bij te halen. Bij het keerpunt in Energy lab voel ik dat er nog wat brandstof in de tank zit en drijf ik het tempo nog wat op, ik begin meer en meer op schuiven. Tot km 37 gaat het super maar dan beginnen zijsteken op te spelen, het tempo zakt terug en op overlevingsmodus aftellen tot de Finish. Terug op Alii drive, de finish is in zicht, nog snel een kusje en high files aan de supporters en dan op en top genieten. Vooraf had ik gehoopt op 9u45 maar het was zelfs beter dan in mijn stoutste dromen. I’m an IRONMAN in 9u29min32sec goed voor een 159e plaats op 2400 deelnemers op ’s werelds sterkst bezette wedstrijd.

Nu volop genieten van deze prestatie op dit fantastische eiland.

Bedankt, Lies, Twan, Swat, mama, meme Nadine en papa voor de support ter plaatsen. Bedankt supporters thuis om me te volgen en aan te moedigen tot in Hawaii. Bedankt Yolanda en haar BAIK team voor de fantastische Cannondale Slice, bedankt Philippe en Alexia van Amavia services voor de steun. Badankt Sinte-Maartenschool om me deze droom te laten beleven. Bedankt Heilig hartcollege dat Twan en Swat dit moment mochten meemaken. Bedankt Peter Laus en Bert Pluym. Bedankt Mia voor de trainingsschema’s. Bedankt Tribe, bedankt GHT en bedankt aan alle anderen die ik nog vergeten ben.

Meer foto’s volgen later.

Ready to rumble

De laatste twee dagen weinig of niets getraind. Het lichaam de nodige rust gegund en opgeladen voor ”The Big Day”.

Gisterenochtend ben ik met mijn fiets nog langsgegaan bij team Uplace voor een laatste check up. Waarvoor een dikke merci. Aansluitend nog wat chillen aan het strand en nog wat spelen met de kids in het water. In de late namiddag zijn we schildpadden gaan spotten in Aimakapa fishpond. Eerst zwommen ze nog allemaal in de oceaan om tegen het vallen van de avond een rustplaats op het land te zoeken. Fantastisch om dit mee te maken en je zou er zowaar zelf rustig van worden. Wat een leven hebben die diertjes!

Vandaag nog even kort gaan zwemmen, tijdens deze korte plons een aantal korte versnellingen gedaan om het lichaam wakker te maken. Later nog  de fiets op om een beentjes wat los te draaien.

Deze namiddag dan de fiets en de loopschoenen gaan inchecken nu mag het echt beginnen. De bike check in is hier al een evenement, met speaker en veeeel toeschouwers. Dat beloofd voor morgen.

Nu nog nen dikke dodo en we kunnen knallen.

Wil je me volgen dan kan dit op Ironman.com

Live beelden:

http://m.eu.ironman.com/triathlon/coverage/detail.aspx?race=worldchampionship&year=2016
Atlete tracker, voor het opzoeken van tussentijden, mijn nummer is 1743

http://tracking.ironmanlive.com/mobilesearch.php?race=worldchampionship&y=2016&v=3.0#axzz4MStFPN7P

Als een bal in de flipperkast

Gisteren werd er een laatste keer lang getraind, de 3 disciplines stonden na mekaar op het programma, 30 min zwemmen 1u fietsen en 30 min lopen. De oceaan was heel woelig, in het wegzwemmen was het letterlijk over de golven kruipen om vooruit te geraken. Het was heel moeilijk om hierin tempo te maken en het juiste ritme vinden. Ik voelde me eerder een bal in de flipperkast dan een vis in het water.

Nadien ging ik samen met Hugo de fiets op voor een kort ritje van 35km, onderweg deden we een aantal versnellingen aan wedstrijdintensiteit. Na een goed uurtje parkeerden we onze fietsen en trokken we nog even de loopschoenen aan. De eerste kilometers even met het gaspedaal spelen om het tweede deel rustig uit te lopen.

Na onze training gingen we ons nog registreren.  1743 Will be the magic number, de obligate rugzak hebben we ook weer ontvangen samen met een coole handdoek. (We gaan kunnen stoeffen de volgende weken)

‘S avonds stond de landenparade op het programma, een optocht door het centrum van Kona. Dit was een heel avontuur voor Twan en Swat. Zoveel snoepjes en gadgets die ze konden bemachtigen. Fijn want we hadden geen idee dat de kids er zo in de watten zouden gelegd worden. een rugzak, een drinkbus, een pet, een toilettasje, enz…

Vandaag ook nog even een bezoek gebracht aan het grote aquarium terwijl de familie genoot van zee en strand aan white Sands beach. Wat een verschil met gisteren, amper golven en opnieuw een goed zwemgevoel.

Deze namiddag nog eens gaan lopen in Energy lab, in vergelijking met vorige zaterdag was het er nu wel lekker heet. Met de tempoversnellingen die ik hier deed zit de laatste intensiteit voor zaterdag er op. Met een goed loopgevoel kunnen we nu beginnen aftellen, rusten en carboloaden. Lies kreeg tijdens haar loopje gezelschap van een vriendelijke Amerikaan, wat nodig bleek want ze was zowat aan t koken, bijna aan t verdampen 😀

Morgen en vrijdag zal er amper nog getraind worden om zo sterk mogelijk aan de start te komen. Aftellen en rusten, dat gaan we nu vooral doen.

Hawi en het einde van de wereld

Gisteren trok ik er samen met Hugo op uit naar Hawi voor een verkenning van het fietsparcours. De eerste 30km gingen super vlot, zonder een trap te veel te geven haalden we een gemiddelde snelheid van ruim 40km per u. Net toen ik de opmerking maakte dat het zo vlot ging besliste de wind om van richting te veranderen en kregen we onze teller met veel moeite amper boven de 25. Na ruim 10 km beuken tegen de wind draaide het parcours schuin weg en was het minder beuken maar met momenten vechten met de wind om rechtop te blijven. Gelukkig heb ik van Baik andere wielen meegekregen waardoor ik beter gewapend ben tegen hevige zijwinden. Tijdens de klim richting Hawi werden we nog getrakteerd op een hevige plensbui om onze tocht doorweekt af te sluiten, een welgekomen verkoeling.

Daar nog genoten van een lekkere koffie en de lokale sfeer om daarna de afdaling in te zetten tot “Lapakahi State Historical park” waar ik afgesproken had met Lies de kids en de mama’s. Zij hadden daar een prachtige wandeling gemaakt. Samen keerden we dan nog even terug naar Hawi, ook zij wouden de lokale sfeer eens opsnuiven.

Om onze dag af te sluiten stopten we nog aan Hapuna Beach voor onze dagelijkse portie “Body boarden.

Vandaag werd er niet getraind en trokken we helemaal de andere kant uit naar het meest zuidelijke punt van de Verenigde Staten, Ka Lae, net het einde van de wereld. Onderweg veranderde de omgeving van droog vulkanisch, naar tropisch naar opnieuw vulkanisch naar ongelooflijk groen.

Tijdens onze terugtocht hielden we nog halt aan Captain Cook’s Bay, jammer genoeg waren we hier aan de late kant om nog dolfijnen te spotten. Wel zagen we hier een wild varken, neen niet onze Swat, maar een soort everzwijn dat locals net gevangen hadden. Ook hier genoten we wederom van de prachtige natuur.

 

Om deze goed gevulde dag af te sluiten, hoe kan het ook anders, gingen we nog eens Body Boarden, deze keer aan “White Sands beach”.

Morgen begint de echte Ironman gekte met de opening van inschrijving en de landen parade.

Body boarden en zwemwedstrijd

Gisteren vrijdag, 30 september de dag begonnen met een bezoekje aan het grote aquarium voor een zwemtraining en nadien nog wat chillen en spelen met de Twan en Swat aan het water. Na de middag een prachtig strand gevonden waar Twan en Swat de tijd van hun leven hadden met de body boards, ondertussen ging ik even de fiets op om de beentjes even los te fietsen en het materiaal te checken. 

Vandaag, zaterdag 1 oktober, stond er een trainings zwemwedstrijd op het programma over zelfde afstand en zelfde parcours dan volgende week. Een goede test en waardemeter voor volgende week. Start om 7u  in Kalua bai onder een stalen zon. Net na de start zag ik een schildpad onder me! Ferm geestig! Het zwemmen ging vandaag behoorlijk goed, na ruim 56 min zette ik opnieuw voet aan wal een tijd waar ik volgende zaterdag direct voor teken.

Na het zwemmen opnieuw met z’n allen naar Maniniowali beach om met de jongens nog wat te body boarden. Ze hebben dit al goed onder de knie. De dag sloten we af met een rustige 10km lopen grotendeels door Natural energy lab. Normaal gezien is dit het warmste plekje tijdens de marathon maar vandaag viel dit goed mee. Een plensbui vooraf had alles wat afgekoeld.

Lange reis en eerste dag Hawaii

Woensdag ochtend 4u30 de eerste etappe richting Parijs. Vlot verkeer totaal luchthaven Charles de Gaulle, busje ingeleverd en hop richting check-in. Ook hier ging alles super vlot en hadden we nog wat tijd om te relaxen voor we aan onze eerste vlucht begonnen. 

10.30u onze Airbus 380 van Air-France zet aan voor vertrek richting LA. Goed voor een vlucht van 11.30u. Super verzorgde vlucht, goede service, ok zit ruimte en voldoende entertainment aan boord. 

Net voor 13u plaatselijke tijd maakten we terug contact met de grond. Eerste voet op Amerikaanse bodem, al het papierwerk en alle bagage opnieuw in en uit checken maakte dat er van onze 4u transfertijd nog net een half uurtje over bleef alvorens we weer aan boord van onze laatste vlucht mochten stappen.

De tweede vlucht begon met 45min vertraging omdat het laden van 50 fietsen niet zo’n eenvoudige klus bleek te zijn. Van deze vlucht heeft ons Swatje niet veel meegemaakt nog voor het opstijgen lag hij al in slaap om net voor de landing wakker te worde. We probeerden zijn voorbeeld te volgen maar het ons lengteverschil maakte het me toch net wat moeilijker. Al zullen we in stukjes en brokjes toch ook wel aan 2 uurtjes slaap komen.

Aangekomen in Kona, Hawaii stond Billy, de eigenaar van ons appartement ons op te wachten. Samen met hem nog vlug onze huurauto opgepikt en dan onze klim naar boven ingezet naar ons appartement op de heuvel met zicht op de oceaan. Oef deze lange tocht zat erop!

Donderdag 29/9, wat bekomen en een zwemmeke in het grote aquarium.

Na onze lange reis van gisteren begonnen we de dag met een zwemmeke in de oceaan. Wat was dit prachtig, visjes in alle kleuren van de regenboog en mega helder water. Mijn collega Hugo kwam zelfs enkele dolfijnen tegen.

Daarna de nodige inkopen gedaan, s middags tijd gemaakt voor een siësta, de fiets terug in mekaar gestoken om dan nog naar het strand te trekken tot aan zonsondergang.

Den Halve van Damme, laatste test

Afgelopen zaterdag stond met “Den Halve van Damme”, een laatste serieuze test richting Hawaii op het programma, tevens het clubkampioenschap van TRIBE over de lange afstand. De weergoden zaten jammer genoeg tegen, ik nam me reeds bij de start voor om tijdens het fietsen geen enkel risico te nemen en dit onderdeel als training op te vatten.

Ik positioneerde me bij aanvang tussen de snellere zwemmers, de allersnelste kon ik niet volgen maar ik werkte de zwemproef naar behoren af. Als 7de kwam ik opnieuw aan wal na een goeie 28 minuten.

Met een bang hartje (neee! vallen was echt geen optie!!!) kroop ik op de fiets. Na 5km zag ik al een atleet onderuit gaan, een bevestiging van mijn vermoeden. Vanaf dan reed ik de fietsproef uit met slechts 1 doel. Voorzichtig zijn en dit afhandelen als een training ipv een wedstrijd.

Na 2.5uur kon ik mijn fiets eindelijk parkeren. Oef, dit was achter de rug en nu konden we de registers eens opentrekken. Let the game begin! Pacman! Een voor een raapte ik atleten op en legde ik er behoorlijk de pees op. Kristof, collega Tribe’er had er een mooie zwem- en fietsproef opzitten maar helaas beviel het lopen hem minder. Hij was te diep gegaan op zijn 1ste halve triatlon en al snel had ik ook hem te pakken.

Van begin tot het einde van de loopproef liep het geweldig. Aan een tempo van 3min50 per kilometer kon ik die verdomde spierscheur eindelijk achter me laten. Als 6de kwam ik over de finish. In ideale weersomstandigheden zat hier meer in maar toch kunnen we met een goed gevoel afreizen naar Hawaii. Top zijn in Damme of top afreizen naar the ironman alle ironmans. De keuze was snel gemaakt! Het aftellen kan beginnen…